Z zielarskiej apteczki...
Dziki bez (Sambucus nigra L.)zwany również bzem lekarskim, bzem pospolitym, bzownią, bziną, buziną oraz hyczką.
Nasz bez używany jest jako surowiec zielarski (dane wg. Farmakopea Polska), a chodzi przede wszystkim o kwiaty i dojrzałe owoce ale właściwości lecznicze posiada także kora i liście.
Kwiaty działają moczopędnie, napotnie, wykrztuśnie i przeciwgorączkowo. Używane zewnętrznie - przeciwzapalnie. Napary z kwiatów używane są przy przeziębieniach, stanach zapalnych dróg oddechowych, nieżytach oraz chorobach reumatycznych. Napary stosujemy również zewnętrznie na zapalenia skóry, wypryski i oparzenia, do płukania jamy ustnej i gardła (przy stanie zapalnym) a także do przemywania oczu przy zapaleniu spojówek.
Owoce działają przeczyszczająco, przeciwbólowo, napotnie, moczopędnie i przeciwgorączkowo. Z owoców wykonywane są tzw. odwary i stosuje się je do leczenia migren, biegunek, chorób reumatycznych, nerwobólów. Stosowany jest także jako substancja odtruwająca przy zaburzeniach przemiany materii.
Surowe owoce nie nadają się do spożywania na surowo. Z dojrzałych owoców możemy robić konfitury, soki, dżemy. Pamiętajmy jednak że musza być dojrzałe i ugotowane. Surowe zawierają w sobie truciznę, która ginie podczas gotowania lub smażenia (wysoka temperatura).
W danych czasach sok z bzu był stosowany do farbowania brwi i rzęs, farbowania jedwabiu (na kolor oliwkowy). Sam bez jest również wykorzystywany w przemyśle kosmetycznym jako składnik maseczek i kremów, szczególnie czarny bez ma właściwości zmiękczające, przeciwzmarszczkowe i wybielające.
Herbatka z bzu:
Łyżkę kwiatu bzu lub wysuszonych jagód bzu i łyżkę kwiatu lipy
zalej 2 szklankami wrzątku. Pij co 2 godziny po 1-2 szklanki,
zawsze ciepłe. Do herbatki można dodać miód i cytrynę.
Źródła: Teresa Wielgosz: Wielka księga ziół polskich, Poznań: Publicat S.A. 2008
ISBN 978-83-245-9538-9
| < Poprzednia | Następna > |
|---|